Bodem

Een goed gesprek gehad met een goede vriend die uit de financiële moeilijkheden kwam nadat hij het had opgegeven er iets aan te doen. ‘Als je op de bodem bent beland en er is niet meer wat je kunt doen moet je wel.’ Of je wordt knettergek.

Vertrouwen en loslaten

‘Je moet vertrouwen, je overgeven’, lees ik op het internet. ‘Als je vertrouwt lossen dingen zich op. Loslaten’. Lange tijd kon ik daar niets mee. ‘Wat nou, vertrouwen? Op wat of wie?’

Geleidelijk proces

Als je alles hebt gedaan en niets werkt is overgave de sleutel maar dat is niet iets dat je zomaar even kunt besluiten. ‘Ok, nou geef ik me maar over’. Het werkt niet. Overgave is een geleidelijk proces waar de mind steeds verder van de troon verdreven wordt.

Dit is een moeizaam, pijnlijk proces. Het voelt als de storm die het water van de oceaan tegen de scheepswanden van je leven doet beuken. Een diepe doodsangst het niet te overleven, overgeleverd te zijn aan krachten groter dan jij, kan opkomen. Een onbestuurbaar schip op een woelige zee. Het is het gevecht van de op hol geslagen mind tegen essentie.

Hellepoorten

Het doet zeer, het geeft enorme stress en het lichaam bukt onder het geweld van de mitrailleur van de mind. Die blijft zijn teksten afvuren, in een hoog tempo met een grote trefzekerheid. Het is alsof de hellepoorten zijn opengegaan. Niets meer om in te geloven, niets meer om aan vast te houden. Meedogenloze, torenhoge golven die je lijken te vermorzelen. De angst om te pletter te slaan of te zinken. Als er in die fase geen bewustzijn bij het proces is zal de angst omgezet worden in een manifestatie. Dat, waar je zo bang voor bent, gebeurt.

De mind zal reageren met: ‘Ik heb gelijk. Het leven deugt niet. Ik deug niet.’ Of bewustzijn neemt toe als de mind al iets aan kracht had ingeboet. Dan gebeuren er ineens ‘wonderen’.

Stervensproces van de werking van de mind

Hoe zwakker de mind wordt des te meer essentie in zal stromen. Vertrouwen neemt toe, de mind komt weer op en smijt je terug in de golven. Een inzicht komt, vertrouwen neemt weer toe, de mind slaat weer terug. Net zolang tot het gebeuk op je schip  langzaam overgaat in de golfslag van een kalme zee. Je komt in de branding terecht. Heen en weer, heen en weer. Heen en weer. In een eindeloos ritme waarin je langzaam kunt leren ontspannen, waar je je zonder weerstand mee laat bewegen met het ritme van het leven in het nieuwe besef dat je veilig bent. Totdat je je eindelijk als een blad op het wateroppervlak kunt laten drijven.

Het is het stervensproces van de werking van de op hol geslagen mind. Het is de donkere nacht van de ziel. Niemand wil hierin maar zij die door het vuur gingen kwamen er bekrachtigd en herboren uit.

Frodo en Sam

Ik vergelijk het met de tocht van Frodo en Sam. De talloze ontberingen die alles vragen en de mens tot het uiterste drijven. Alleen zij, die waarachtig onverbiddelijk de innerlijke vrijheid willen en daarin niet te stoppen zijn, kunnen deze taak volbrengen. De ring moet in het vuur. De ring is de gevangenschap van de mind. Het vraagt begaande wegen te verlaten en te voet verder te gaan door onbekende terreinen die nog door niemand ontgonnen zijn. Er is geen route, geen bewegwijzering, geen zekerheid. Geen vuurtoren in de verte om op af te koersen.

Het zijn velen onder ons die deze tocht volbrachten. De meesten van hen deden dat onzichtbaar voor de massa, in onbekendheid en vaak alleen. In de wereld is er een cultuur dat we respect hebben voor status, veel aardse middelen en bekendheid. Het respect valt hen echter toe die de tocht naar hun essentie aanvaardden, middenin de wereld, vaak zonder enige hulp van buitenaf en die tocht tot een einde brachten. Het is het zwaarste proces dat een mens kan doormaken. Een gevecht op het scherpst van de snede.

De roep van het leven

Het is de roep van essentie die maakt dat de tocht werd aanvaard. Het is de roep van het leven, dat op ons wacht.