“Leadership today,” zegt Javier Pladevall, CEO of Audi Volkswagen, Spain, “is about unlearning management and relearning being human.”

Bullseye!

Wat AI en robotten niet kunnen, ook al wil de marketing machine van AI ons dit doen geloven, is het aangaan van menselijke, persoonlijke en betekenisvolle levende relaties met mensen met wie we samen zijn. Dit is een belangrijke taak van managers nu millennials de bedrijven binnenstromen. Millenials, de generatie die een nieuw bewustzijn in zich draagt,  zijn niet tevreden met alleen een loonstrook en voordelen. Ze willen ook betekenis, diepgang, geluk en verbinding. Het zijn opwindende tijden nu deze nieuwe tendens zich toont.

We zien deze tendens bijvoorbeeld in de advocatuur waar ‘Generatie Y’ afziet van de tot nu toe felbegeerde plek van partnerschap bij grote advocatenkantoren. Goedgebekt, bevlogen, eigenwijs en bereid te gaan voor waar zij in geloven: een goed leven met een gezonde balans tussen werk en privé. Zingeving en bijdragen aan iets groter dan het eigenbelang staan hoog in het vaandel.

Het huidige bedrijfsleven, uit op winst en eigenbelang, moet hier een adequaat antwoord op zien te vinden. Het zal wat zweetdruppels gaan kosten. Het gaat hier namelijk niet om een verandering zoals het verschuiven van kantoormeubels. Het gaat om pure transformatie: er moeten nieuwe kantoren uitgevonden worden!

Veel managers denken dat het niet zo’n vaart zal lopen. Ze doen het toch best goed? Uit onderzoek blijkt dat 70% van de managers zichzelf inspirerend en motiverend vindt. Dit komt niet helemaal overeen met de werkelijkheid: uit Forbes onderzoek blijkt dat 65% van de werknemers liever heeft dat hun baas ontslagen wordt dan dat ze een loonsverhoging krijgen.

Een in 2016 Gallup ‘Engagement Survey‘ toont aan dat 82% van de werknemers hun leiding als Fundamenteel Niet Inspirerend ziet. Is Nederland hier echt anders dan de rest van de wereld?

Wij zijn mensen, levende wezens, geen machines. Wij hebben basisbehoeften zoals zingeving, geluk, menselijk contact en verbinding en een diep verlangen er toe te doen, positief bij te dragen aan de levens van anderen. En als aan die behoeften is voldaan, is the sky the limit. Leiders die deze diepe natuurlijke behoeften begrijpen en zelf ook leven, dragen bij aan het tot volle wasdom komen van de mensen met wie ze werken. Of dat nu klanten zijn of medewerkers. Intrinsieke motivatie, DE motor onder ieder succesvol bedrijf, komt dan tot leven. Het is de menselijke natuur om loyaal te zijn, betrokken en top te presteren. Een mens in de flow doet dit moeiteloos, zorgeloos en vrij. Werkomgevingen dienen deze authentieke power op te wekken en te dragen.

Je bent op de eerste plaats mens.

Daarna manager.

Dat is onder andere wat de millenials aan verandering in gang zetten. Eigenlijk afdwingen. Millennials zien technologie als een tool, niet als een doel. Tot volle potentie komen en een goed, rijk leven hebben op alle fronten van het leven, dat is wat ze willen. Als je dat niet kunt bieden als bedrijf, gaan ze aan je voorbij.

De vraag voor jou als manager, ondernemer, bestuursvoorzitter lijkt te zijn: “Ben jij als manager in staat deze nieuwe golf mensen te bieden wat ze willen zodat ze tot volle wasdom kunnen komen door bij en met jou te werken?’

Vertaald naar de kern van de zaak is de wezenlijke vraag: ‘Ben jij zelf tot volle potentie gekomen om te faciliteren wat je medewerkers nodig hebben om tot volle wasdom te komen?’ Want jij moet deze nieuwe storm aan menselijk potentieel kunnen managen.

Laat me het verlossende antwoord geven. De kans dat je zelf op alle terreinen van het leven een topleven leidt is klein. Het antwoord op de vraag is dus: nee. Je bent niet in staat deze nieuwe golf aan bewustzijn te managen. Nog niet.

Dat je het nu niet kunt, is niet aan jou te wijten. Net als iedereen ben ook jij onderdeel van een groter geheel. Wij behoren allen tot een tijdsbestek, een streep op de eindeloze lijn van het leven. Jij en ik komen uit een tijdsbestek waar je bijvoorbeeld je emoties en je eigen behoeften thuis op het nachtkastje had te laten liggen. ‘Werk en privé gescheiden houden’, weet je nog? En ‘privé’ ging niet over wat je thuis meemaakte als wel wie je werkelijk bent, in zijn totaal, in zijn geheel. Alleen je werk skills waren interessant. En wat je aan omzet ophoestte.

We zijn door het schoolsysteem, waar we dit alles in de basis aanleerden, geprogrammeerd zo te denken. Nu ineens worden er andere kwaliteiten gevraagd. Kwaliteiten waar je eerder ongemak van ervoer. En nog. Het brein staat immers nog zo geprogrammeerd op winst, targets, tijdsklokken, prikklokken, uren schrijven, uurtje factuurtje, status en vooral niet laten zien wat er werkelijk in je omgaat.

De nieuwe wereld, die bol staat van de onzekerheid door het oprukken van goede en slechte technologieën, nieuwe businessmodellen, nieuwe normen en waarden, conflicterende krachten die de macht proberen te pakken en elkaar bestrijden, start ups die sneller schakelen dan de grote bedrijven die gevangen zitten in hun regels en angsten.. het is een turbulentie waar niemand waarlijk op voorbereid was.. Ik niet. Jij ook niet. Niemand niet.

De grote, belangrijke vragen waar we voor staan: Hoe krijgen we meer menselijkheid op de werkvloer? Hoe worden we menselijker? Wat is dat ‘meer menselijk’ als we getraind zijn onszelf in tweeën te breken: werk en privé? Hoe brengen we passie en commitment de organisatie in waar mensen getraind zijn te doen wat de baas/partner/aandeelhouder zegt? Waar angst voor salaris, positie, status regeert? Waar betrokkenheid werd afgemeten aan het aantal uur dat je op kantoor was, al was je niet productief omdat je uitgeput was?

Laten we dat grote gebeuren opdelen in kleinere, voor het brein te behappen onderdelen: Hoe sta je erin?
Wat heb je nodig?
Wat wil je leren?
Welke ondersteuning heb je nodig?
Hoe vind je jezelf terug?

Wat zijn je diepste waarden?

Wat wil je zien als je je kist instapt en achterom kijkt? Op welk leven wil je terugkijken?

Wie ben jij?

Er is er maar 1 zoals jij.

Leef jij wie je werkelijk bent?

Dat is de basisvraag die de millennials ons dwingen te stellen.

 

Bron